Weer thuis!

Hallo allemaal,

Op veler verzoek dan toch nog even een laatste bericht op deze site over de adoptie van Juan.
Mauricio kwam ons zoals afgesproken op maandag 19 oktober om klokslag 13:00 uur afhalen. Na afscheid te hebben genomen van het hotelpersoneel heeft hij ons begeleid naar het vliegveld in Bogota. Op het vliegveld aangekomen moesten we wat bagage overpakken van de ene in de andere koffer omdat volgens het luchthavenpersoneel 1 van onze koffers een kilo te zwaar was. Iets later dan gepland (ca. 10 minuten) vlogen we om 17:15 uur richting Madrid. Juan was de eerste twee uur behoorlijk vervelend. Dit kwam met name doordat we onze riemen om moesten houden omdat er de nodige turbulentie was. Is natuurlijk wel lastig voor een jochie van 2 om zo lang stil te zitten.
We arriveerden om ca. 9:30 uur op de vlieghaven van Madrid. Vervolgens hebben we Juan op de luchthaven van Madrid voor het eerst kennis laten maken met Mc Donalds, domdomdom!!! Om ca. 12:00 uur vlogen we van Madrid naar Schiphol, Juan sliep tijdens de hele vlucht lekker door, en wij arriveerden daar iets na 15:00 uur. Het voelde direct wel weer vertrouwd om terug te zijn in ons kikkerlandje, o.a. lekker koud, maar het gaf ons toch ook wel een apart gevoel. Wie zou ons allemaal op staan te wachten?! Na ons even wat op te hebben gefrist na die lange vlucht zijn we naar de bagagehal gelopen en tijdens het wachten op onze bagage keken we met een scheef oog naar de ontvangstruimte. Zouden we al wat bekenden kunnen zien. Maar nee hoor, deze hadden zich mooi (bewust of onbewust) verdekt opgesteld zodat ze niet zichtbaar waren. Na alle bagage van de band te hebben geplukt zijn we snel met z’n drietjes naar de uitgang gelopen. Geen controle, gelukkig, we konden zo doorlopen.
En daar stonden ze met ballonnen vlaggetjes. Alle ouders waren er, Maurice en Simone de broer en zus van Nicole. Daarnaast waren er natuurlijk Jaap, Esther, Hanneke en Danielle (die een hele mooie lange rij van vlaggetjes met een welkomstboodschap hadden gemaakt) van de partij. We vlogen natuurlijk eerst de ouders in de armen maar het weerzien met de anderen was ook zeer emotioneel en ook heel erg mooi. Dit was een zeer waardevol moment dat we nooit zullen vergeten. Na een kopje koffie, wat fris, en wat gegeten te hebben door sommigen, zijn we om 17:00 uur met z’n allen in de trein gestapt naar Hengelo. Jaap, Esther en de kids waren met de auto gekomen dus die gingen op eigen gelegenheid weer terug. De treinreis duurde mijzelf heel erg lang. Voor het gevoel zelfs nog langer dan de vliegreis van Bogota naar Madrid en van Madrid naar Amsterdam. Zal wel komen omdat het reizen nu wel welletjes was geweest en ik natuurlijk het thuishonk begon te ruiken. Juan heeft tijdens de treinreis niet geslapen. Hij moest zoals gewoonlijk weer de clown uithangen en rende constant luid roepend en lachend door de coupe. Alle andere reizigers zullen wel gedacht hebben. Maar het maakte ons allemaal niet uit. We hebben met z’n allen lekker genoten van Juan’s grappen en grollen. Ook vond hijzelf dat hij maar eens bij iedereen een keertje op schoot had moeten gezeten. Om 19:00 uur kwamen we aan op het station van Hengelo. En toen we eenmaal buiten het station stonden kwamen er drie auto’s aangescheurd, mijn twee zussen Bea en Anneke, Ilse en m’n zwagers Ivan en Roy (Roy trouwens zielig op het fietsje). Natuurlijk zaten wij in de auto die het laatst vertrok. Hoe zou dat toch komen?! Toen we onze straat inreden konden we ze allemaal al zien staan. De broers, zussen, nichtje en de buren stonden daar allemaal te wachten om ons een warm welkom te heten. Ook dit was prachtig. Het hele huis was versierd van voor naar achter en ook binnen was er van alles opgehangen om het ons maar zo goed mogelijk naar de zin te maken. Juan had zich tijdens het welkom heten aan de voorkant van het huis maar even afgezonderd met de andere kinderen om daar giebelend te genieten van de bladeren die inmiddels de hele straat hadden bedolven. Herfst kennen ze niet in Colombia, laat staan zoveel bladeren op de stoep en straat dus daar moet dan ook maar even van genoten worden. Na de ontvangst zijn we naar de achterkant van het huis gelopen. Daar was een mooie schommel in elkaar gezet voor Juan en tevens een glijbaan. Juan moest er natuurlijk gelijk gebruik van maken en iedereen liep dan ook met hem mee en genoten van zijn vrolijkheid. Ikzelf ging snel op zoek naar iets anders. Er was natuurlijk nog iemand die verwelkomt moest worden, onze kat Pucky. Ook dit was weer een heel fijn gevoel, om ons oogappeltje terug te zien. De kat herkende me meteen en kwam luid spinnend naar me toe. Iets dat ik op voorhand niet verwacht had aangezien we toch exact 8 weken weg zijn geweest. Heb daarna Nicole ook even naar Pucky gedirigeerd. Hij zag er goed uit. Onze buurvrouw heeft hem goed verzorgd tijdens onze afwezigheid. Vervolgens zijn we met z’n allen naar binnen gegaan en hebben we nog wat gegeten en geborreld. Een andere lieve buurvrouw had taarten en soep gemaakt, we lieten het ons lekker smaken! Om 22:15 uur was bijna iedereen vertrokken en viel Juan uiteindelijk ook in slaap. Wat wil je ook na zo’n vermoeiende dag. Het is een wonder dat hij het zo lang heeft volgehouden. Hij beschikt dan ook over een onuitputtelijke energie. Om ca. 0:30 uur gingen ook Nicole en ik uiteindelijk naar bed. Moe maar voldaan!
De eerste volle dag thuis hebben we s’morgens eerst lekker uitgeslapen en kwam ons buurtje Yvonne nog even op visite, samen met haar zoontje Jaimy en ook mijn ouders. S’ middags zijn we naar Nicole’s ouders gelopen met Juan. Er stond er natuurlijk nog een op ons te wachten, Milo. Hoe zou het samen gaan met Juan? Het is zo’n grote hond. Eerst is Nicole maar bij haar ouders naar binnen gegaan om Milo te begroeten. Het duurde even voordat Milo in de gaten had dat zijn baasje terug was maar toen Nicole begon te praten raakte hij door het dolle. Ook bij mij was Milo helemaal door het dolle. Wat ons opviel was de omvang van Milo. Wat een gigantische hond is het toch. Was ons eerder niet zo opgevallen maar ja we zijn ook zo lang weg geweest. Nu volgde de volgende stap; de kennismaking met Juan. Dit verliep vrij rustig. Milo was heel rustig naar Juan toe. Dit was voor ons zeer prettig aangezien we daar toch wat vrees voor hadden. Milo is ook nog zo jong en wil altijd spelen. Na een rondje te hebben gelopen met Milo, Nicole en Juan en ik een kopje koffie te hebben gedronken, maar ook een borrel, zijn we weer naar huis gelopen. En daar kwam dan weer regelmatig het speelse karakter van Milo naar boven. Luid spelend en blaffend liep hij door de kamer. Hiervan werd Juan wel wat angstig. Na geluncht te hebben met z’n drietjes is Nicole nog even naar de stad geweest. Juan vond het geweldig in het fietszitje en wilde er helemaal niet uit! Er moesten immers wat warme kleding ingeslagen worden voor Juan. Verder was het een rustige dag. s ’Avonds kwamen onze buurtjes, Ferry en Monique nog even op bezoek en kreeg Juan van hen nog een heel mooi cadeau. Door de hele vliegreis van de vorige dag was Juan een beetje uit z’n ritme. Ondanks dat heeft hij de hele nacht doorgeslapen en om ca. 10:15 uur heb ik hem wakker gemaakt. We zijn toen met z’n drietjes naar het Weusthag park gegaan met het idee om Milo lekker los te laten lopen en om Juan en Milo lekker aan elkaar te laten wennen. Dit ging heel erg goed hoewel Juan nog steeds wel wat bang is voor het geblaf van Milo. Voor de rest heeft hij tot dusver geen enkele moeite om zich hier aan te passen. Hij geniet hier met volle teugen en al die aandacht vind hij fantastisch. Ten slotte hebben we nog even een bezoekje gebracht aan de kinderboerderij. S’middags zijn we nog even met Juan op bezoek geweest bij mijn ouders en s’avonds hadden we het lekker rustig, er kwam niemand op bezoek. Was wel even lekker zo’n rustig avondje. Juan, die nog steeds wat last heeft van het tijdsverschil werd s’nachts wakker en heeft de rest van de nacht bij ons doorgebracht. Helemaal alleen op z’n kamertje is natuurlijk best wel eng als je al 8 weken gewend bent om bij je ouders op de kamer te slapen. Op donderdag 22 oktober zijn we s’morgens met Juan op de sportschool geweest om Juan kennis te laten maken en om de mogelijkheden van opvang te bekijken. S’middags ben ik op mijn werk geweest en heb daar getrakteerd. Simone, de zus van Nicole, heeft ons s’middags ook nog even een bezoekje gebracht. S’avonds hebben we het wederom lekker rustig gehad. Niemand op bezoek.
Vrijdag morgen is Karin, een vriendin van Nicole, en haar dochter bij ons op bezoek geweest en s’middags kwamen Bea, Roy, Ilse, Anneke en Ivan zoals afgesproken op bezoek en hebben we lekker wat gedronken en Chinees gegeten. En natuurlijk bijgekletst en gespeelt met de kids. Tussendoor kwam Dirk Burgwall nog even langs, onze financiele man en hij had een superkadootje bij zich, een Beatle op afstandsbediening! Juan vond het helemaal geweldig! Dit was allemaal heel gezellig.
Zaterdag 25 oktober, zijn we met Juan op de markt geweest, hebben we weer lekker gewandeld met Milo en Juan in het bos en s’avonds weer lekker relaxt. Juan viel zowaar om 20.00 uur al in slaap!
Samenvattend kunnen we zeggen dat het de eerste dagen in Hengelo heel goed zijn verlopen. Juan geniet met volle teugen, heeft geen last van aanpassingsproblemen en geniet zoals gezegd van alle aandacht die hij krijgt. Dit doet ons deugd. Wijzelf genieten dan ook met volle teugen. Op 2 november is er, zoals reeds eerder vermeld, een welkomst partij in het clubhuis van Vitesse en dat zal ook wel weer een hele leuke dag worden voor Juan maar ook voor ons. Alles gaat op dit moment goed met Juan, dit tot volle tevredenheid van onszelf. We zien de toekomst dan ook vol vertrouwen tegemoet.
Aangezien we nu weer thuis zijn en deze site in principe voor mensen is die ver weg van huis zijn komt ook dit dagboek ten einde. Hopenlijk ‘ helaas’ voor velen van jullie want dat betekent dan dat jullie onze verhalen met belangstelling hebben gevolgd. Ik wil tenslotte dan ook een ieder bedanken die het dagboek met belangstelling, emotie (soms een traantje wegpinkend), lachend, etc. heeft gevolgd.

Nb.:
Misschien dat we over een tijdje weer zo’n dagboek bijhouden als we voor een eventuele tweede adoptie gaan, wie weet.

Groetjes,

Bert, Nicole en ‘ Juan’