Relaxen

Hallo allemaal,

Het is inmiddels alweer drie dagen geleden dat we voor het laatst een stukje hebben geschreven dus het werd weer eens hoog tijd. Afgelopen dagen hebben we echter niet zoveel gedaan.

Vrijdag zijn we s'morgens eerst weer eens naar shopping centre Cosmo geweest alwaar ik mezelf maar weer eens heb laten knippen, scheren, of hoe je het dan ook wilt noemen. We hadden natuurlijk weer veel bekijks en de kapsters, schoonheidsspecialistes, etc. hadden natuurlijk de grootste lol dat er een paar van die bleekscheten met een donker jongetje binnen waren gekomen. Ze konden maar met moeite de aandacht bij het knippen van de andere klanten houden. Als dat maar goed gaat! Ik kon gelijk plaats nemen in de stoel maar het duurde even voordat er een dame kwam die mij onder handen ging nemen. Ze moesten natuurlijk eerst bepalen wie er lef genoeg had om mij van mijn "overvloedige" haar af te durven helpen. Uiteindelijk kwam er toch een kapster en die ging heel nauwgezet te werk. Na ongeveer 10 minuten was ze klaar, met een tondeuse is het natuurlijk zo gepiept, had ik weer een mooi glad koppie en dacht ik klaar te zijn. Maar nee hoor, ik werd richting een andere dame gedirigeerd die mijn 'haar' nog eens even ging wassen. Haar wassen?! Jawel jullie horen het goed. Ondanks dat er niet veel meer op m'n hoofd zat werd ik in de stoel gedrukt, werd m'n hoofd naar achteren gedrukt en voelde ik het water en de shampoo al over mijn hoofd heengaan. Ah ik snap het al, ze wouden er natuurlijk een mooi glimmend geheel van maken. Na deze behandeling over me heen te hebben laten komen zag ik er weer als nieuw uit. Uiteindelijk bij de kassa moest ik 14000 peso's (ca. 5 EURO) betalen. Wat een geld!!! We gaan hier nog eens failliet, haha. Moeten we ook nog maar even een bezoekje brengen aan een beauty farm en ons helemaal onder handen laten nemen, dan ziet alles er na de tijd weer piekobello uit, toch?!
Verder hebben we in Cosmo Centre niet zoveel meer gedaan. Oh ja, een nieuwe drinkbeker voor Juan gekocht want Nicole was deze vergeten toen we naar de dierentuin zijn geweest, en we zijn nog even naar de supermarkt geweest voor de nodige versnaperingen. Toen hebben we maar snel een taxi gepakt richting het hotel want Nicole wilde zo snel mogelijk terug om nog even van de zon te kunnen genieten. Teruggekomen in het hotel daarom maar gelijk de lunch genuttigd. Althans Nicole en ik. Juan had er blijkbaar een andere mening over en had geen zin om wat naar binnen te werken. Dit uitte zich in het feit dat hij met alle etenswaren begon te spelen. Toen we hem voorzichtig pushten om wat te eten duurde het niet lang of hij gooide al zijn eten over de tafel heen.
Ook beleefd de doerak momenteel enorm veel lol aan het omgooien van zijn drankjes. Het was een complete ravage aan tafel. Het is aan de ene kant jammer dat we dit niet gefilmd hebben want het was toch ook nog wel lachwekkend om te zien allemaal. Natuurlijk hebben we Juan wel even op onze meest serieuze manier terechtgewezen maar Juan is het even later ook zo weer vergeten. Volgens ons komt het vooral omdat hij teveel andere prikkels krijgt in het hotel. Er zijn zoveel verschillende gasten in het hotel die in en uit lopen en het personeel geeft hem ook heel veel aandacht. Hij is dan ook heel snel afgeleid en heeft geen oog meer voor het eten. Zal straks in Nederland allemaal wel wat beter gaan. Tevens is het zo dat hij volgens ons niet helemaal goed te pas is. Hij is een beetje grieperig en s'nachts ligt hij regelmatig te kuchen.

Maar goed na de redelijk chaotisch verlopen lunch, waarbij Juan toch nog iets heeft gegeten, gelijk naar het zwembad gegaan waar we ons de verdere middag hebben vermaakt met ons drietjes. S'avonds tijdens het diner at Juan echter wederom niet zo goed. Gelukkig begon hij niet weer te gooien met het eten. We moeten het maar even in de gaten houden. Na het dagelijkse avondritueel met Juan hebben we hem in bed gelegd. Hij sliep wederom pas om een uur of 10.

Zaterdagochtend zijn we naar De Unico 'markt' geweest. Althans we dachten dat het een markt zou zijn. Nicole had bij Henriquez, de hoteleigenaar, geinformeerd welke markt we moesten bezoeken om goedkope prularia te kunnen kopen. Hij had ons toen naar Unico Centre verwezen. Bleek echter dat het om een doodgewone shopping centre ging. We waren daar dan ook snel uitgekeken. Het was vergelijkbaar met Cosmo shopping centre, alleen dan veel kleiner. Zonder iets gekocht te hebben, met uitzondering van twee paar zonnebrillen dan, zijn we weer teruggegaan naar het hotel. De lunch was weer een enorm feest. Juan, nog steeds niet helemaal goed te pas naar onze mening, had wederom geen trek en het vlees vloog dan ook al weer snel over de tafel. Na hem het bord voor zijn neus weg te hebben gehaald en hem vermanend toe te hebben gesproken bleef meneer toch nog wel een beetje baldadig. Hij ziet alles nog een beetje als een spelletje. Uiteindelijk toch bij hem de gevoelige snaar weten te raken met een wel heel erg simpele tekst, Juan foeiiiiiiiiiii. Hierop reageerde hij nagenoeg direct en liet gauw zijn koppie hangen. Om daarna weer vrij snel stiekem op te kijken om te zien of wij wel keken, en al gauw had hij weer een nieuw spelletje bedacht om ons uit te dagen.

Na de lunch hebben we de hele middag bij het zwembad gezeten en wat gepoedeld met de kwajongen. Hij blijft het water fantastisch vinden en krijgt er steeds meer plezier in om ons nat te gooien.

Het diner gisteravond was voor Nicole en mij niet zo'n succes. Hoewel Nicole dacht dat we iets lekkers zouden krijgen, want het rook zo lekker in de keuken, en ze zag dat de andere gasten een crepe voorgeschoteld kregen wat in Nederland er meestal op duidt dat er lekker Mexicaans vlees in een crepe wordt geserveerd, wees ik haar erop dat we volgens mij dit al eens eerder hadden gehad en dat deze crepe vol zat met allerlei diersoorten uit de zee. En helaas, ik kreeg gelijk. Het eten van Juan was dit keer ook weer heel moeizaam. Het zal toch echt wel iets te maken hebben omdat hij zich nog steeds niet helemaal lekker voelt. Het duitse echtpaar dat hier ook nog zit met twee geadopteerde jongens hebben precies hetzelfde gehad met een van de jongens. Deze wilde ook niets eten omdat hij niet helemaal lekker was.

Gisteravond heeft Juan een nieuw record gevestigd door tot ca. 23:30 uur wakker te blijven.

Vandaag (zondag) zijn we met Henriquez naar de rivier geweest.We waren al eens bij de rivier geweest met Magnolia en haar dochter maar we gingen nu naar een plek dat alleen bestemd is voor de rijkeren in Colombia. Alles was hier perfect geregeld. Naast een zwembad voor de kleintjes, een wat groter zwembad waarin je je baantjes kan trekken, kun je ook nog een plekje proberen te bemachtigen in de rivier, als je snel bent. Zoals we dat ook al hebben gezien in de andere landen die we bezocht hebben, krijgen de meeste mensen voldoening als ze op hun vrije dag, bij mooi weer, de rivier bezoeken. De gehele rivier is gevuld met mensen. Men zit daar gezellig in de rivier met de hele familie te eten en te drinken. Het bier stroomt ook hier rijkelijk. Het verschil met Nederland is toch wel dat al deze 'drinkers' na het gezellig samenzijn ook weer gewoon plaatsnemen in de auto of motor om deze te besturen. We hebben al wel eens gehoord dat je s'nachts in het weekend na 2 uur je niet meer op straat moet bvertonen. Enerzijds voor het gevaar van berovingen maar anderzijds ook omdat iedereen die zich dan nog in een voertuig op straat begeeft ladderzat is, volgens Henriquez. Zal een mooi spektakel zijn dan. Wat dat betreft dus heel onverantwoordelijk die Colombianen. Aan de andere kant is dat wat we vanmiddag hebben gezien toch wel het ultieme gevoel van relaxen. Kunnen we in het westen nog wel wat van leren, waar we toch altijd heel gejaagd zijn. Het was een heerlijk relaxt middagje waarbij de lunch weer bijzonder uitgebreid en lekker was. We zitten nu op onze kamer en schuiven zo aan voor het diner. Hopelijk is het wat beter dan gisteren. We zien wel.

Juan is ook nog steeds een beetje kucherig. Vandaag aan de rivier een vrouw ontmoet die aangaf dat het op een lichte vorm van bronchitis leek. Dit kan inderdaad wel kloppen aangezien we uit het dossier van Juan al hadden opgemaakt dat hij daar soms last van heeft. Als het morgen nog niet beter is dan gaan we denk ik maar eens een bezoekje brengen aan de huisarts.

Oh ja nog vergeten te melden dat ik vanmiddag samen met Henriquez nog even in actie ben gekomen om een paar jongedames uit hun penibele situatie te helpen. Hun auto startte niet. De dames wisten Henriquez en mij natuurlijk met de grootst mogelijk moeite (ahum) te overreden om hen te helpen. Aandrukken hielp niet dus hebben we het maar vrij snel met een paar startkabels voor elkaar gemaakt. De dames waren ons natuurlijk zeer dankbaar.

Hoewel we ons tot nog toe zeer goed vermaken, begint bij ons nu toch ook wel de behoefte te komen om naar huis te gaan. We voelen ons hier een beetje opgesloten. Je loopt s'avonds niet zo maar even het hotel uit, waar we dat in andere landen natuurlijk wel gewend waren (met al die boulevards). Het is hier daarvoor veel te gevaarlijk. Er gebeurt hier nog wel eens wat. In het hotel s'avonds is er ook geen vertier dus je zit al gauw op je kamer een drankje te nuttigen. De muren komen dan wel eens op je af. Hopenlijk komt deze week alles voor elkaar en kunnen we een keer richting Bogota vliegen om het paspoort voor Juan te regelen. Ondanks dat het hotel heel goed is raak je hier ook wel een keer uitgekeken en we zijn gewend om van de ene naar de andere plek te trekken, dus dat speelt ook mee.

Nou ik stop er maar mee want Nicole zit mij er op te attenderen dat er weer gegeten moet worden.

Ciao!!!

PS.
Het diner was heel goe! Spaghetti in een kaassaus. We hebben het ons, inclusief Juan heerlijk laten smaken met als toetje een lekker bakkie ijs.