Eindelijk een gezinnetje

Hallo allemaal,

Daar zijn we dan weer. Nou het lange wachten is het allemaal meer dan waard geweest. Wat een mooi mannetje. Afgelopen nacht hebben we gelukkig goed geslapen en hebben we zelf geen last gehad van zenuwen, dit in tegenstelling tot sommigen omder jullie. Na het ontbijt vanmorgen hebben we nog even lekker van het zonnetje genoten alvorens Magnolia van Wereldkinderen ons kwam ophalen om ca. 13:45 uur. Na wat sightseeing dwars door Cali, Magnolia reed een paar keer verkeerd, kwamen we uiteindelijk toch nog ruim op tijd bij het ICBF aan. Hier werden we in een kamertje gedropt.Het was erg druk op het ICBF, er waren meerdere overdrachten. Na ongeveer een half uur wachten was daar het moment; we moesten meelopen naar een andere ruimte waar we Juan zouden ontmoeten. Op het moment dat we binnen kwamen werden we door hem met grote argusogen aangekeken. Wat een plaatje is hij! We hadden 2 beren bij ons en die wilden we geven, maar dat vond hij helemaal niks! De ballon was interessanter. Magnolia vroeg of ik hem wilde oppakken voor de foto, ook dat bleek geen succes. Hij begon heel hard te huilen en ging in een hoekje staan. Het huilen stond mij nader dan het lachen, maar Magnolia verzekerde mij dat dit wel over ging. het komt namelijk erg vaak voor dat de kinderen in eerste instantie niets van de mama moeten weten en zich meer naar de vader toe trekken.Dus papa Bert moest in actie komen en hij kon Juan gerust stellen. Doordat Juan zo onrustig was , is ervoor gekozen om zo snel mogelijk weer terug naar het hotel te rijden.Dus nadat wij alle papieren hadden ondertekend, verlieten we met Juan het ICBF.
Bert ontpopt zich als een lieve pa en nam hem op schoot waardoor hij erg rustig werd. Aangekomen in ons hotel lag hij in de armen van bert te slapen.
Versneld naar onze kamer gegaan om hem lekker op bed te leggen. Hij bleef lekker doorslapen tot half 6! Wij konden zijn ogen niet van hem afhouden!
Nadat hij uit zijn slaapje was ontstond er weer en drama; hij krijsde alles bij elkaar! Je voelt je dan zo machteloos en gaat denken dat hij je niet leuk vind!
We hebben hem meegenomen naar het binnenplaatsje waar we met hem gingen spelen. Dat ging erg goed, hij kwam los en er kon zelfs een lachje af naar ons. Ook Sebastian ( ander adoptiekindje ) kwam met hem spelen. Het ijs was gebroken.
De volgende uitdaging was het avondeten.
Nou, dat veriep vlekkeloos! Wat kan dat mannetje eten zeg! Hij liet het toe dat we hem hielpen , maar wilde toch ook laten zien aan ons dat hij het zelfstandig kon. Het 3 gangen menu had hij in no time naar binnen gewerkt!
Na het eten werd er nog even gespeeld en toen was het toch echt tijd voor zijn slaapje.Jullie raden het al; weer begon hij erg hard te huilen. We hebben hem zijn nieuw pyama aan gedaan en hebben hem verschoond. Juan moest erg lachen toen hij zag dat we met z'n tweeen aan het klungelen waren met de luier! Hij zal wel gedacht hebben. laten we het ermaar op gooien dat de pamper veel te groot was en wij niet zo goed wisten hiermee om te gaan, haha! Uiteindelijk was hij gereed voor zijn slaapje, maar daar had meneer niet veel zin in. Papa nam hem liefdevol in zijn armen en je kon zien dat hij tegen zijn slaap vocht! Dit was zo aandoenlijk!
We hebben ervoor gekozen om hem toch maar in zijn eigen bedje te leggen, we moeten hem immers ook niet teveel verwennen he! na ongeveer 10 minuten lag hij dan eindelijk te slapen. Wat moet dat jochie toch ook moe zijn, na al die spanningen van vandaag.
Ook papa en mama zijn helemaal op en gaan vanavond ook maar vroeg de koffer in, we weten immers niet hoe laat Juan aan de bel gaat trekken!
Wij kijken ondertussen telkens naar onze prachtige zoon en zijn heel trots. Hij heeft het toch wel heel goed gedaan vandaag.
Morgen komt Magnolia weer langs om te kijken hoe het gaat en daarna gaan we met een Noors gezin naar een shoppingcentrum om daar wat spullen te kopen voor onze kinderen.
Maandag a.s moeten we naar de rechtbank voor het integratiegesprek.
Morgen zullen we kijken of we foto's op de site kunnen zetten, hebben we nu geen puf meer voor, dus jullie moeten nog even geduld hebben.
Maar ach, dat hebben wij ook 6,5 jaar moeten hebben en het was het wachten echt wel waard! haha!
Welterusten, pa en ma gaan tukkie doen!
Hasta luego!