Geen nieuws is ook nieuws

Ze zeggen wel eens dat geen nieuws ook nieuws is. Daarom ben ik nu maar even met dit tekstje begonnen om al onze familie en kennissen te laten weten hoe het er momenteel allemaal voorstaat en of er al wat nieuwe ontwikkelingen zijn. Eigenlijk kunnen we daar heel kort in zijn. Nee er is geen nieuws en het is allemaal zeer onduidelijk wanneer de staking van justitie wordt opgeheven. Momenteel ligt justitie in geheel Colombia plat en kun je dus nergens terecht om je adoptiezaken te regelen, ook de ambassade is geen optie. Een eventuele voorkeursbehandeling voor buitenlanders zit er niet in. We hebben al voorgesteld om geld onder de tafel door te schuiven (dat schijnt hier heel normaal te zijn, en dat hadden Bjorn en Rita een paar weken geleden ook gedaan, en dit had hun wel verder geholpen) maar volgens onze contactpersoon Trudie heeft dat momenteel geen zin omdat alles gewoonweg plat ligt en men niet bereid is om uberhaupt wat te doen. Het enige wat we kunnen is afwachten. A.s. vrijdag schijnen de bonden hier weeer bij elkaar te komen en praat men verder. Wat daar uitkomt horen we dus misschien morgen maar we betwijfelen het dat de rechtbanken a.s. maandag al weer opengaan. Trudie beloofde ons echter om elke dag te bellen met de rechtbank om te vragen hoe het ervoor staat. Wat dat betreft zijn jullie dus weer volledig op de hoogte.

Over gisteren en vandaag kunnen we eigenlijk ook vrij kort zijn. Beide dagen was het weer volledig bewolkt en hebben we nauwelijks de zon gezien, echter wel weer heel warm maar geen weer om bij het zwembad te zitten, aangezien het soms weer met bakken uit de lucht kwam. Gisteren hebben we de hele dag in het hotel gezeten en werden we s'morgens bezocht door Trudie, een amerikaanse vrouw, haar 'nanny' en haar geadopteerde zoontje. Ja jullie horen het goed, haar 'nanny'. Schijnt in Amerika heel normaal te zijn. Zij vertelde ons dat ze met 7 personen uit hun familie in Cali verblijven om de adoptie bij te wonen. Haar gezin zit in dezelfde situatie als wij zitten en was daar behoorlijk gefrustreerd over. Ze gaf aan dat zij misschien wel alleen achter moest blijven in Colombia als het allemaal te lang gaat duren want hun terugtickets zijn op eind september geboekt. Wijzelf hebben nog iets meer speling (6 oktober) maar als het allemaal te lang gaat duren moeten wij misschien er ook wel over na gaan denken hoe dan verder te gaan. Je moet de tickets dan namelijk cancelen en weer nieuwe halen voor de terugvlucht. Kost klauwen met geld extra. Schijnt echter wel, indien aantoonbaar, door de doorlopende reisverzekering te worden gedekt, maar dat moeten we nog even uitzoeken. Laten we er vooralsnog maar van uitgaan dat het voor die datum allemaal geregeld is, optimistich blijven he.
De amerikaanse vrouw gaf tevens aan dat zij en haar gezin inmiddels al wat langer dan ons in Cali zitten en dat ze bij de twee voorgaande adopties werd begeleid door Trudie. Dit was haar zo goed bevallen dat ze haar graag nu weer zouden willen hebben. De organisatie had echter besloten dat Trudie te druk was met o.a. andere adoptiezaken, waaronder wij dus. Ze vertelde ons dat we blij mochten zijn dat we Trudie hadden als begeleider aangezien Trudie alles voor je doet om de zaken zo goed en zo snel mogelijk te regelen. Tevens houdt ze je prima op de hoogte, zo zei ze. De begeleider die ze nu had hoorde ze niets van en ze wist totaal niet hoe de situatie er momenteel voor haar gezin voor stond. We zijn zelf zeer tevreden over Trudie, hebben totaal geen klagen over haar maar ook zij heeft op deze situatie totaal geen grip.
Afwachten, afwachten, afwachten dus.

S'middags om 17:00 uur werden we bezocht door Ana Maria, die op vrijwillige basis wat bijwerkt in het tehuis waar Juan heeft gezeten. Ze was zo blij dat we haar een mail hadden gestuurd en uitnodigden in het hotel om Juan nog eens te bezoeken en, natuurlijk om kennis te maken met ons. Het is een ontzettende leuke griet die nog op school zit in de tweede klas van een universiteit. Ze wil graag later wat met kinderen doen zei ze. Juan was altijd haar oogappeltje geweest in Casita Belen en ze vond het haast jammer dat hij er nu niet meer is. Maar ze was dolblij om hem weer te zien, en Juan die haar volgens ons wel herkende, was ook heel erg blij om haar weer te zien. Uiteindelijk is Ana Maria toch wel 1,5 uur geweest en al die tijd liep ze in de armen met Juan en natuurlijk wat te donderjagen met hem. We hebben maar even wat kiekjes en video-opnamen van het geheel gemaakt. Bij het afscheid hebben we haar beloofd dat we haar op de hoogte zullen houden over de ontwikkelingen van Juan en haar ook wat foto's gaan toesturen.
Het diner was deze keer lasagne. Lekker smullen dus. Ook Juan liet het zich lekker smaken

Vandaag evenwel weer weinig bijzonders gedaan. Geen zwemweer dus maar weer naar Chipi Chape Shopping Center. Na wat rond te hebben gelopen en de nodige dingen te hebben aangeschaft hebben we nog even een Cappucino gedronken.
Juan gedraagd zich voorbeeldig in zijn buggy, maar zodra hij eruitkomt dan begint hij al weer snel de clown uit te hangen. Denk toch dat hij inmiddels wat streken van Nicole aan het overnemen is, toch Nicole?!
Terug in het hotel gelijk aangeschoven voor de lunch, bah weer warm zou Nicole zeggen, de kg's vliegen er op. Ze wil na terugkomst in Nederland gelijk weer aan het bakkeren. Volgens mij valt het allemaal nog wel mee want volgens mij zijn we nog geen 10kg aangekomen.

Vanmiddag hebben we niet veel gedaan. Na Juan even voor zijn middagdutje in bed te hebben gelegd, hebben we zelf ook maar even wat geluierd. Aan het eind van de middag ons nog even sportief gedragen door een partijtje te voetballen op de binnenplaats van het hotel. Over een kwartier weer diner en dan met plezier weer het avondritueel met Juan.