Op hoop van zegen

Buen(o)as dias, tardes,noches (afhankelijk van het tijdstip waarop jullie dit berichtje lezen)

Hier volgt weer een opsomming van onze belevenissen gedurende de afgelopen twee dagen.

Laten we maar weer eens beginnen over de hele procedure. Hierover hebben we jullie in de afgelopen dagen ook op de hoogte gehouden. De rechter heeft, zoals we reeds hadden vermeld, onze dossiers mee naar haar huis genomen. Het probleem is dat ze ons niet kon vertellen hoe lang ze ermee bezig zou zijn. Voor ons is er maar 1 ding belangrijk, dat is de deadline van 19 oktober, want dan staat onze terugreis naar Nederland geboekt vanuit Bogota via Madrid. En we willen natuurlijk niet opnieuw boetes betalen omdat we die datum weer niet halen. Een paar dagen geleden hebben ze ons aangegeven dat we ons helemaal niet druk hoeven te maken. Ze zouden dit voor elkaar maken. Gisteravond hebben we maar even gebeld met onze advocaat Trudie, met als vraag hoe het er voor stond. Ze vertelde ons dat de rechter in Buga (een stad ca. 1,5 uur van Cali) de papieren gaat ondertekenen en dat vervolgens een chauffeur betreffende papieren, na ondertekening door de rechter, op moet halen om vervolgens naar Palmira (een stad ca 30 minuten van Cali) te brengen. Uiteindelijk zouden we in Palmira dan de papieren kunnen ondertekenen. Hoe omslachtig kun je zijn?! Trudie, maar ook Magnolia, hebben nogmaals benadrukt dat we hierover met geen enkel adoptiestel mogen praten. Is wel heel vreemd. Want aan alle kanten merk je dat men bezig is voor betreffende adoptiestellen om het geheel ondertekend te krijgen. Er wordt zo geheimzinnig gedaan. Mag justitie soms niet weten dat de rechters ondanks de staking toch werkzaamheden verrichten. We weten het niet. Het is een bijzonder lachwekkende situatie om mee te maken moeten we jullie zeggen, even vergetend wat het ons allemaal extra kost. Omdat we vandaag niets meer hebben gehoord over de stand van zaken omtrent ons dossier hebben we een mail gestuurd naar Maria Lucia van Wereldkinderen. Ze belde ons vanavond terug. Blijkt er toch nog een misverstand te zijn in de hele situatie. Trudie dacht dat de uiterste datum dat we naar huis moeten vliegen 25 oktober is, zonder dat dit ons penalties gaat kosten. Dit gaat ze morgen gelijk recht zetten met Trudie dat dit dus de 19e oktober is. Daarnaast is ons aangegeven dat we de vlucht van a.s. zondag naar Bogota wel kunnen vergeten omdat de rechter iets meer tijd nodig heeft. We hebben wel gelijk aangegeven dat we uiterlijk a.s. dinsdag naar Bogota moeten vliegen aangezien het regelen van het paspoort voor Juan in Bogota ook minimaal 1 a 2 dagen in beslag zal nemen. Omdat a.s. maandag 13 oktober een feestdag is in Colombia zal er op die dag zeker niets gebeuren want dan zal betreffende rechter waarschijnlijk ook met haar familie de tijd doorbrengen. In onze ogen wordt de tijd die men nog heeft wel heel erg krap. Onze ongerustheid hebben we wederom aangekaard bij Maria Lucia. Het zal straks toch niet weer zo zijn dat we penalties moeten betalen?! Wat dat betreft worden we er wel een beetje flauw van. Morgen heeft Maria Lucia in ieder geval weer contact met Trudie. Kijken of er dan wat meer informatie loskomt en dat we de garantie kunnen krijgen dat we uiterlijk dinsdag naar Bogota kunnen vliegen.
Nicole heeft al gezegd, indien we deze datum niet gaan halen, dat ze de hele boel kort en klein gaat slaan. Geeft mij dan mooi de gelegenheid om een SPA te bezoeken. Als zij dan toch bezig is. Nee zonder gekheid!!! Het moet echt uiterlijk a.s. dinsdag goedkomen. Anders hebben we er helemaal geen woorden meer voor. Daarom is er ook voor de titel "Op hoop van zegen" gekozen. Goed de status m.b.t. de procedure is weer vermeld.

Dan nu onze activiteiten gedurende de afgelopen twee dagen.

Gisteren zijn we voor de verandering eens naar een transportmuseum geweest direct gelegen naast het vliegveld (We hadden even de neiging om een gate en vervolgens het vliegtuig in te stappen, haha). Hoewel Nicole en ik niet zulke museumgangers zijn hebben we ons hiervoor toch maar opgegeven. Uiteindelijk werd het een leuk uitje.
In onze ogen begint het museum een beetje uit z'n jasje te groeien. De hele hangar stond vol met verschillende vervoersattributen. Verscheidene vliegtuigen, tal van auto's, motoren, fietsen, etc. alles wat maar bewegen kan. De eigenaar van het pand is een vervend verzamelaar. Dat kon je aan alles zien. Want hij liep trots als een pauw met ons mee. Naast de adoptiestellen waren er nagenoeg geen andere bezoekers. Toen we dachten alles gezien te hebben attendeerde de eigenaar er ons op dat we een hal waren vergeten. In deze hal had hij een gigantisch treinencomplex gebouwd. Was fantastisch om te zien. We hebben respect voor iemand die zo zijn hele ziel en zaligheid in iets kan steken. Een jongensdroom die uitkomt, om zo maar te zeggen. Ken iemand die dit waarschijnlijk wel graag had willen zien. Maar ja, Marcel, jij wou naar FC Twente-Stade Rennes. Pririteiten stellen he! En niet te vergeten A 3 Lindeman, ook hij mag graag met treintjes spelen ! haha! 1 troost.
We hebben een paar foto's gemaakt. Die zullen we jullie tzt wel laten zien. Tegen lunchtijd waren we terug in het hotel. Nadat Juan zijn middagdutje had gedaan zijn we nog even naar Chipi Chape geweest om te .............. Ach jullie weten dit al. Dit hebben we al geregeld vermeld.

Vandaag zijn we met alle adoptiestellen naar het aquapark in Cali geweest. We hadden bijna besloten om niet mee te gaan omdat het vanorgen zwaar bewolkt was. Het zou eerder gaan regenen dan dat we zon zouden zien, zo dachten we. Toch maar besloten om mee te gaan. En wat bleek. Binnen een uur was de bewolking verdwenen en werd het een stralende dag. We hebben dan ook genoten in het park.
In Colombia is woensdagmiddag waarschijnlijk ook een vrije dag voor de jonge kinderen want na verloop van tijd werd het extreem druk. We hadden wederom veel bekijks met al die adcoptiestellen. Er stal er echter natuurlijk maar weer 1 de show, ons Juannetje. Hoe doet ie dat toch? Ik mag straks wel in de leer bij hem. Binnen een mum van tijd had hij de vrouwtjes om zijn vingers gewonden en verdween hij in de armen van de ene Colombiaanse in de andere.
Tot slot van de pret hebben we Juan nog even op zo'n elektrisch hobbelpaard gezet (Nou dat was geen succes hoor. Hij gilde het uit van angst. Dus hebben we hem er maar weer van afgehaald en Vanessa er opgezet. We snapten er niets van, anders is Juan altijd zo stoer en schijnbaar nergens bang voor.) en zijn we nog even in de speeltuin geweest. Tegen ca 14:00 uur waren we terug in het hotel en hebben de lunch genuttigd. De rest van de middag hebben we vrijgepland en relaxt doorgebracht.

Wat nog wel even leuk is om te melden is het feit dat er nu inmiddels twee gezinnen uit Zweden zijn gearriveerd die een zgn. roots reis maken. De geadopteerden zijn inmiddels allemaal twintigers. Een paar van hen heeft ook hun biologische moeder (terug)gevonden en ook daadwerkelijk ontmoet. Gisteravond kwam er zelfs 1 biologische moeder mee naar het hotel om gezamenlijk het diner te nuttigen. We konden zien dat het allemaal een hele emotionele maar mooie gebeurtenis was. We hebben zelf ook al verscheidene keren nagedacht over deze situatie. Hoe zou het zijn als wij over een aantal jaren teruggaan naar Colombia om Juan's biologische ouders te zoeken (Er natuurlijk wel vanuit gaande dat Juan dit zelf wil. Je moet de keus in onze ogen aan hem overlaten)? Wel genoeg gefilosofeerd en geschreven hierover.

We houden jullie op de hoogte.

Hasta pasado manana