Juan Jose van Gils-Elschot
Door: Bert
Blijf op de hoogte en volg Bert & Nicole
15 Oktober 2008 | Colombia, Cali
Hallo allemaal,
Het heeft even geduurd voor het volgende berichtje maar hier zijn we dan weer. Maar het waren dan ook een paar intensieve, chaotische en enerverende dagen kunnen we jullie vertellen.
Laten we maar bij het begin beginnen, maandag 13 oktober. We hadden ons voorgenomen om deze dag rustig met elkaar door te brengen aan het zwembad omdat dit per slot van rekening de laatste mogelijkheid zou zijn. Dinsdag beloofde namelijk een drukke dag te worden. Dan zou de sentencia moeten worden ondertekend en naar aller waarschijnlijkheid het colombiaanse paspoort worden geregeld voor Juan. Dus lekker aan het zwembad vertoeven zou dan geen optie meer zijn. En vanaf dinsdagavond zouden we in Bogota zitten waar het weer op dit moment vergelijkbaar is met dat in Nederland. Dan zou zwemmen helemaal geen optie meer zijn.
Helaas was het afgelopen maandag een zwaarbewolkte dag dus werd het zwemmen geen succes. Daarom hebben we deze dag maar lekker rustig doorgebracht in het hotel onder het genot van een lekkere pinacolada cocktail, die door Henriquez was geproduceerd. S'middags zijn we nog even naar Cosmo Shopping Centre geweest om een aantal foto's te laten afdrukken voor Magnolia, onze contactpersoon in Cali, en voor het gastenboek van Hotel Stein. We moesten natuurlijk nog wel even een stukjes schrijven in het gastenboek, zo zei Lupe, een van de medewerkers, die helemaal gek is van Juan. S'avonds zijn we dan ook druk knippend, plakkend en schrijvend bezig geweest om er een leuke compilatie van te maken. Het resultaat mocht er zijn. Want de volgende ochtend toen we het gastenboek weer aan Lupe overhandigden kon ze haar ogen niet geloven. Ze liep er gelijk mee naar alle andere werknemers om het te laten zien. Men vond het prachtig zoals we deze compilatie hadden gemaakt en tevens de spaanse teksten die we gebruikt hadden. Zoiets moois was nog niet eerder gemaakt, zo zei men. Dit gaf ons een zeer tevreden gevoel. Vlak voordat we om 8:30 uur werden afgehaald door Magnolia hebben we afscheid genomen van de Zweedse familie, die s’morgens al naar Bogota zou vertrekken. Vervolgens zijn ook wij in de auto gestapt gestapt op weg naar Palmira voor het ondertekenen van de sentencia. Vandaag zou Juan officieel op onze naam komen te staan. Zoals vermeld in de eerste alinea van dit bericht werd het een heel bijzondere chaotische dag.
Op weg naar Palmira had Magnolia geregeld telefonisch contact met Trudie, onze advocaat. In het begin was de afspraak dat we elkaar zouden treffen in een restaurant in Palmira alwaar de sentencia ondertekend zou gaan worden. Dit vonden we op zich al een hele vreemde locatie voor het ondertekenen van toch zoiets belangrijks. Maar ja het paleis van justitie in Palmira was in eerste instantie geen optie aangezien er daar op dat moment een debat plaatsvond tussen de kopstukken van justitie en de medewerkers. Het volgende moment belde Trudie echter al weer op om te melden dat de papieren toch ondertekend konden worden in het paleis van justitie in Palmira. Dus wij met Magnolia naar het betreffende gebouw gereden. Konden we natuurlijk geen parkeerplaats vinden en Magnolia raakte alweer in paniek omdat ze Trudie niet voor het paleis zag staan. Dus belde ze Trudie nog maar eens een keer terwijl ze het blok maar weer eens rond reed. De tweede keer dat we het paleis langsreden zagen we Trudie staan en heeft zij ons een plek aangewezen waar je de auto kon parkeren. Vervolgens zijn we met z'n allen naar de ingang van het paleis gelopen. Er stond een enorme menigte voor de deur. Allemaal mensen die bepaalde documenten geregeld moesten hebben. Aangezien de staking nog steeds gaande is in Colombia werden de mensen niet toegelaten. Ook Trudie werd in eerste instantie geweigerd, maar na overredingskracht kon ze toch doorlopen. Ze had ons gezegd om even te wachten totdat zij terug zou komen. In de hal van het gerechtsgebouw zag het zwart van de mensen die luisterden naar de voorstellen die justitie haar medewerkers deed. Bleek dus gewoon dat er (salaris)onderhandelingen plaatsvonden. 'Was het ondertekenen van de sentencia in een restaurant dan toch geen betere optie geweest', zo dachten wij. Toen Trudie terugkwam uit het gebouw gebaarde ze ons dat we moesten komen en naar binnen konden (is trouwens wel een heel erg vreemd gevoel hoor, alle andere mensen kwamen er niet in, en een paar van die buitenlanders die kunnen zo doorlopen. We voelden dan ook de ogen van al deze mensen op ons lichaam branden). Het moment echter dat ik de toegangsdeuren wou passeren werd ik door de bewaker tegengehouden en moest ik me omdraaien. Dacht ik toch eerst even onderzocht te gaan worden op eventuele explosieven. Dit bleek echter niet het geval. We werden gewoonweg niet toegelaten omdat we capri-broeken aan hadden die tot net boven onze knieeen kwamen. Dat was niet toegestaan. Ikzelf had er twijfels over of dit daadwerkelijk de reden was, of dat het gewoonweg kwam omdat de bewaker bang was voor de reacties van de mensen, wachtend voor het gerechtsgebouw, en die natuurlijk ook geholpen wilden worden. Trudie was gedurende deze taferelen maar angstig doorgelopen en haalde de rechter op die ons zou helpen met de ondertekening van alle papieren. Na wat over en weer gepraat tussen de rechter en de bewaker werden we dan toch toegelaten. Toen kwam de volgende uitdaging. De enorme menigte in de hal van het gerechtsgebouw. Ook hier voelden we de brandende ogen van de menigte. “Hoe is het in godsnaam mogelijk dat er mensen worden toegelaten in het gebouw terwijl we in staking zijn”, voelden we de menigte denken. We zijn maar vlug doorgelopen richting het kantoor van de secretaries van de rechter. Het moment echter dat we de hal doorliepen werd de speech onderbroken en werd het muisstil in de hal, alle ogen op ons gericht. We hebben dit uiteindelijk overleefd en kwamen zonder kleerscheuren aan in het kantoor.
Nu begon dan eindelijk, na zoveel weken wachten, het officiele gebeuren, de ondertekening van de sentencia. Na dit gebeuren zou Juan op onze beider achternamen staan. Het ondertekenen zelf stelde, zoals verwacht, echt helemaal niets voor. Hebben we hiervoor nou zo lang moeten wachten?! Maar goed, daar hebben we in het verleden al genoeg woorden aan vuil gemaakt. Na de ondertekening en het maken van wat foto’s van de ondertekening hebben we de rechter en de secretaris vriendelijk bedankt. En waar we al bang voor waren dat gebeurde dus ook. Magnolia begon over het smeergeld. We hebben haar toen aangegeven dat we contact hadden gehad met Maria Lucia van Wereldkinderen en dat zij had aangegeven dat het absoluut niet de bedoeling was om smeergeld te betalen aan de rechter. Alles wat de rechters momenteel voor de adoptiegezinnen wilden doen zou volledig uit vrije wil gebeuren en niet d.m.v. het strooien van smeergeld. Het smeergeld zou alleen maar dienen voor het aanhouden van de staking. Iets dat wij al eerder in onze berichtgevingen aangaven. Met dit verhaal ging Magnolia terug naar Trudie maar deze gaf aan al EUR100,-- toe te hebben gezegd aan de rechter en tevens dat het Zweedse stel wat smeergeld had betaald (dat gaan we natuurlijk nog wel even checken via de mail). Ook zouden alle andere adoptiegezinnen geld hebben betaald als dank voor de bewezen diensten. Hier gingen we vanzelfsprekend dus niet mee akkoord en na wat heen en weer te hebben onderhandeld hebben we toen toch maar 100000 peso’s (ca. EUR35,--) toegezegd. Stel je toch eens voor dat ze alles toch nog weer eens zouden stopzetten. Vervolgens werden de ondertekende documenten gekopieerd en aan Trudie overhandigd. Na het afscheid nemen van de rechter en diens secretaris moesten we het gerechtsgebouw weer op stel en sprong verlaten. In de hal was inmiddels wat rumoer ontstaan. De onderhandelingen bleken weer op niets te zijn uitgelopen en het gebouw zou binnen een mum van tijd ontruimd moeten zijn want de deuren worden weer voor onbepaalde termijn gesloten. En wij moesten precies op dat moment weer de menigte passeren. Toen we vanuit het kantoor van de rechter weer richting de hal liepen werden we gelijk alweer opgemerkt door de menigte (die dus zwaar teleurgesteld en boos waren omdat de onderhandelingen op niets waren uitgelopen). En toen begon het. De menigte begon zich tegen ons te keren (waarschijnlijk in de wetenschap dat iemand toch zo vriendelijk was geweest om ons verder te helpen). We werden onthaald met de woorden “d’r uit met die gasten, d’r uit). Magnolia was danig verontrust geraakt door deze uitlatingen en durfde niet verder te lopen. Trudie gaf echter aan om door te lopen en niet op of om te kijken. Dit deden we dus maar. We waren met z’n allen blij dat we weer buiten waren. Nicole en ik hebben het gewoon maar over ons heen laten komen. Weer een ervaring rijker en………, natuurlijk de wetenschap dat Juan nu officieel onze zoon is. We wilden nog een foto maken van het gerechtsgebouw maar Magnolia vond dat zelf niet zo’n goed idee met al die mensen voor de deur. Ze was waarschijnlijk bang dat ze ons met knuppels achterna zouden komen. Toen maar besloten om vanuit de auto een foto te maken terwijl we langs het gebouw reden. Zo gezegd zo gedaan. Echter het moment dat ik de foto schoot kwam er al een beveiligingsman richting de auto rennen om proberen te voorkomen dat we een foto namen. Dus Magnolia als een gek in paniek wegscheurend. Was geweldig om te zien al deze consternatie. Een kwartier na de tijd zat Magnolia nog te shaken, haha. Maar wij hadden de ondertekende papieren, wie doet ons wat. Onderweg terug naar Cali heeft Magnolia ons bij Chipi Chape shopping centre gedropt alwaar wij nog maar eens een lekker bakkie Juan Valdez cappuccino hebben gedronken terwijl Magnolia met de papieren naar ICBF reed om ze daar af te geven. Was nog even sprake van dat we bloed moesten afnemen bij Juan om te bepalen welke bloedgroep hij had, maar dat bleek even later niet nodig te wezen, gelukkig maar. Zouden we hem ook nog moeten pijnigen. Na terugkomst van Magnolia bij Chipi Chape zijn we vervolgens naar hotel Intercontinental gereden waar we Magnolia en Trudie hadden uitgenodigd voor een afscheidslunch. We hebben daar in de pizzeria (volgens Magnolia de beste pizzeria in Cali) overheerlijk gegeten en gedronken. Na de lunch zijn we vervolgens naar een overheidsinstantie in Cali gereden alwaar ik samen met Trudie het colombiaans paspoort voor Juan heb geregeld. Nicole en Magnolia zijn doorgereden en hebben een heel groot bloemstuk gekocht dat we aanschaften voor alle medewerkers van Hotel Stein, omdat zij ons zo vriendelijk behandeld hebben gedurende ons verblijf in het hotel. Het aanschaffen van dit bloemstuk heeft ook schijnbaar weer voor de nodige chaos gezorgd. Want terwijl Magnolia en Nicole stonden te wachten voor een verkeerslicht werd het bloemstuk geregeld. Magnolia wild wenkend naar de verkoper die aan de kant van de weg stond en dat hij met spoed een bloemstuk voor 30000 peso’s tevoorschijn moest toveren. Jullie kunnen je misschien wel voorstellen hoe dat ongeveer gegaan zal zijn. Ik kan dat in ieder geval wel. Henriquez en de crew waren volledig ontdaan van het bloemstuk en spraken constant hun waardering uit dat wij dit geregeld hadden. Natuurlijk werd ook ons overzicht met foto’s in het gastenboek weer besproken. Na gezellig nog wat met iedereen gekeuveld te hebben en afscheid te hebben genomen zijn we in de auto van Magnolia gestapt die ons heeft begeleid naar het vliegveld. Helaas hebben wij, en met name Juan, geen afscheid kunnen nemen van onze oogappeltjes Lupe en Macy. Zij waren helaas nog niet in het hotel gearriveerd toen wij om 17:30 uur moesten vertrekken. We weten zeker dat zij het ook heel erg jammer hebben gevonden dat zij uiteindelijk geen afscheid hebben kunnen nemen van Juan.
Op het vliegveld aangekomen was er volgens het vliegschema geen tijd meer om een afscheidsdrankje te drinken met Magnolia. We moesten nl. om 18:35 uur al naar de gate toe. Het was een emotioneel afscheid met Magnolia waarbij ze haar tranen niet kon bedwingen. We hadden per slot van rekening toch 7 weken lang met elkaar opgetrokken. Ook wij namen met een heel dubbel gevoel afscheid van haar, van hotel Stein en van Cali, de geboortestad van Juan.
Toen we bij de gate kwamen bleek al gauw dat het vliegtuig vertraging had. Uiteindelijk hebben we een uur langer moeten wachten. Tijdens het wachten in de gate kreeg Juan weer last van zijn gekken uurtje. Hij heeft alle wachtenden in de gate gedurende dit uurtje vermaakt met al zijn grappen en grollen. Het was een rustige vlucht naar Bogota waarbij, volgens ons, Juan helemaal niet in de gaten heeft gehad dat hij in een vliegtuig zat. Hij zat rustig een boekje te lezen en heeft ook niet geslapen. Uiteindelijk kwamen we om ca. 21:45 uur aan op de vlieghaven van Bogota. Nadat we onze bagage bij elkaar hadden zijn we de vlieghaven uitgelopen alwaar Mauricio ons al op stond te wachten. Tenslotte kwamen we om 22:15 uur aan in het Zu-Tana casa hotel in Bogota. Onze eerste ervaringen in Bogota volgen in het volgende bericht aangezien dit berichtje nu wel voldoende tekst bevat.
Groetjes
Het heeft even geduurd voor het volgende berichtje maar hier zijn we dan weer. Maar het waren dan ook een paar intensieve, chaotische en enerverende dagen kunnen we jullie vertellen.
Laten we maar bij het begin beginnen, maandag 13 oktober. We hadden ons voorgenomen om deze dag rustig met elkaar door te brengen aan het zwembad omdat dit per slot van rekening de laatste mogelijkheid zou zijn. Dinsdag beloofde namelijk een drukke dag te worden. Dan zou de sentencia moeten worden ondertekend en naar aller waarschijnlijkheid het colombiaanse paspoort worden geregeld voor Juan. Dus lekker aan het zwembad vertoeven zou dan geen optie meer zijn. En vanaf dinsdagavond zouden we in Bogota zitten waar het weer op dit moment vergelijkbaar is met dat in Nederland. Dan zou zwemmen helemaal geen optie meer zijn.
Helaas was het afgelopen maandag een zwaarbewolkte dag dus werd het zwemmen geen succes. Daarom hebben we deze dag maar lekker rustig doorgebracht in het hotel onder het genot van een lekkere pinacolada cocktail, die door Henriquez was geproduceerd. S'middags zijn we nog even naar Cosmo Shopping Centre geweest om een aantal foto's te laten afdrukken voor Magnolia, onze contactpersoon in Cali, en voor het gastenboek van Hotel Stein. We moesten natuurlijk nog wel even een stukjes schrijven in het gastenboek, zo zei Lupe, een van de medewerkers, die helemaal gek is van Juan. S'avonds zijn we dan ook druk knippend, plakkend en schrijvend bezig geweest om er een leuke compilatie van te maken. Het resultaat mocht er zijn. Want de volgende ochtend toen we het gastenboek weer aan Lupe overhandigden kon ze haar ogen niet geloven. Ze liep er gelijk mee naar alle andere werknemers om het te laten zien. Men vond het prachtig zoals we deze compilatie hadden gemaakt en tevens de spaanse teksten die we gebruikt hadden. Zoiets moois was nog niet eerder gemaakt, zo zei men. Dit gaf ons een zeer tevreden gevoel. Vlak voordat we om 8:30 uur werden afgehaald door Magnolia hebben we afscheid genomen van de Zweedse familie, die s’morgens al naar Bogota zou vertrekken. Vervolgens zijn ook wij in de auto gestapt gestapt op weg naar Palmira voor het ondertekenen van de sentencia. Vandaag zou Juan officieel op onze naam komen te staan. Zoals vermeld in de eerste alinea van dit bericht werd het een heel bijzondere chaotische dag.
Op weg naar Palmira had Magnolia geregeld telefonisch contact met Trudie, onze advocaat. In het begin was de afspraak dat we elkaar zouden treffen in een restaurant in Palmira alwaar de sentencia ondertekend zou gaan worden. Dit vonden we op zich al een hele vreemde locatie voor het ondertekenen van toch zoiets belangrijks. Maar ja het paleis van justitie in Palmira was in eerste instantie geen optie aangezien er daar op dat moment een debat plaatsvond tussen de kopstukken van justitie en de medewerkers. Het volgende moment belde Trudie echter al weer op om te melden dat de papieren toch ondertekend konden worden in het paleis van justitie in Palmira. Dus wij met Magnolia naar het betreffende gebouw gereden. Konden we natuurlijk geen parkeerplaats vinden en Magnolia raakte alweer in paniek omdat ze Trudie niet voor het paleis zag staan. Dus belde ze Trudie nog maar eens een keer terwijl ze het blok maar weer eens rond reed. De tweede keer dat we het paleis langsreden zagen we Trudie staan en heeft zij ons een plek aangewezen waar je de auto kon parkeren. Vervolgens zijn we met z'n allen naar de ingang van het paleis gelopen. Er stond een enorme menigte voor de deur. Allemaal mensen die bepaalde documenten geregeld moesten hebben. Aangezien de staking nog steeds gaande is in Colombia werden de mensen niet toegelaten. Ook Trudie werd in eerste instantie geweigerd, maar na overredingskracht kon ze toch doorlopen. Ze had ons gezegd om even te wachten totdat zij terug zou komen. In de hal van het gerechtsgebouw zag het zwart van de mensen die luisterden naar de voorstellen die justitie haar medewerkers deed. Bleek dus gewoon dat er (salaris)onderhandelingen plaatsvonden. 'Was het ondertekenen van de sentencia in een restaurant dan toch geen betere optie geweest', zo dachten wij. Toen Trudie terugkwam uit het gebouw gebaarde ze ons dat we moesten komen en naar binnen konden (is trouwens wel een heel erg vreemd gevoel hoor, alle andere mensen kwamen er niet in, en een paar van die buitenlanders die kunnen zo doorlopen. We voelden dan ook de ogen van al deze mensen op ons lichaam branden). Het moment echter dat ik de toegangsdeuren wou passeren werd ik door de bewaker tegengehouden en moest ik me omdraaien. Dacht ik toch eerst even onderzocht te gaan worden op eventuele explosieven. Dit bleek echter niet het geval. We werden gewoonweg niet toegelaten omdat we capri-broeken aan hadden die tot net boven onze knieeen kwamen. Dat was niet toegestaan. Ikzelf had er twijfels over of dit daadwerkelijk de reden was, of dat het gewoonweg kwam omdat de bewaker bang was voor de reacties van de mensen, wachtend voor het gerechtsgebouw, en die natuurlijk ook geholpen wilden worden. Trudie was gedurende deze taferelen maar angstig doorgelopen en haalde de rechter op die ons zou helpen met de ondertekening van alle papieren. Na wat over en weer gepraat tussen de rechter en de bewaker werden we dan toch toegelaten. Toen kwam de volgende uitdaging. De enorme menigte in de hal van het gerechtsgebouw. Ook hier voelden we de brandende ogen van de menigte. “Hoe is het in godsnaam mogelijk dat er mensen worden toegelaten in het gebouw terwijl we in staking zijn”, voelden we de menigte denken. We zijn maar vlug doorgelopen richting het kantoor van de secretaries van de rechter. Het moment echter dat we de hal doorliepen werd de speech onderbroken en werd het muisstil in de hal, alle ogen op ons gericht. We hebben dit uiteindelijk overleefd en kwamen zonder kleerscheuren aan in het kantoor.
Nu begon dan eindelijk, na zoveel weken wachten, het officiele gebeuren, de ondertekening van de sentencia. Na dit gebeuren zou Juan op onze beider achternamen staan. Het ondertekenen zelf stelde, zoals verwacht, echt helemaal niets voor. Hebben we hiervoor nou zo lang moeten wachten?! Maar goed, daar hebben we in het verleden al genoeg woorden aan vuil gemaakt. Na de ondertekening en het maken van wat foto’s van de ondertekening hebben we de rechter en de secretaris vriendelijk bedankt. En waar we al bang voor waren dat gebeurde dus ook. Magnolia begon over het smeergeld. We hebben haar toen aangegeven dat we contact hadden gehad met Maria Lucia van Wereldkinderen en dat zij had aangegeven dat het absoluut niet de bedoeling was om smeergeld te betalen aan de rechter. Alles wat de rechters momenteel voor de adoptiegezinnen wilden doen zou volledig uit vrije wil gebeuren en niet d.m.v. het strooien van smeergeld. Het smeergeld zou alleen maar dienen voor het aanhouden van de staking. Iets dat wij al eerder in onze berichtgevingen aangaven. Met dit verhaal ging Magnolia terug naar Trudie maar deze gaf aan al EUR100,-- toe te hebben gezegd aan de rechter en tevens dat het Zweedse stel wat smeergeld had betaald (dat gaan we natuurlijk nog wel even checken via de mail). Ook zouden alle andere adoptiegezinnen geld hebben betaald als dank voor de bewezen diensten. Hier gingen we vanzelfsprekend dus niet mee akkoord en na wat heen en weer te hebben onderhandeld hebben we toen toch maar 100000 peso’s (ca. EUR35,--) toegezegd. Stel je toch eens voor dat ze alles toch nog weer eens zouden stopzetten. Vervolgens werden de ondertekende documenten gekopieerd en aan Trudie overhandigd. Na het afscheid nemen van de rechter en diens secretaris moesten we het gerechtsgebouw weer op stel en sprong verlaten. In de hal was inmiddels wat rumoer ontstaan. De onderhandelingen bleken weer op niets te zijn uitgelopen en het gebouw zou binnen een mum van tijd ontruimd moeten zijn want de deuren worden weer voor onbepaalde termijn gesloten. En wij moesten precies op dat moment weer de menigte passeren. Toen we vanuit het kantoor van de rechter weer richting de hal liepen werden we gelijk alweer opgemerkt door de menigte (die dus zwaar teleurgesteld en boos waren omdat de onderhandelingen op niets waren uitgelopen). En toen begon het. De menigte begon zich tegen ons te keren (waarschijnlijk in de wetenschap dat iemand toch zo vriendelijk was geweest om ons verder te helpen). We werden onthaald met de woorden “d’r uit met die gasten, d’r uit). Magnolia was danig verontrust geraakt door deze uitlatingen en durfde niet verder te lopen. Trudie gaf echter aan om door te lopen en niet op of om te kijken. Dit deden we dus maar. We waren met z’n allen blij dat we weer buiten waren. Nicole en ik hebben het gewoon maar over ons heen laten komen. Weer een ervaring rijker en………, natuurlijk de wetenschap dat Juan nu officieel onze zoon is. We wilden nog een foto maken van het gerechtsgebouw maar Magnolia vond dat zelf niet zo’n goed idee met al die mensen voor de deur. Ze was waarschijnlijk bang dat ze ons met knuppels achterna zouden komen. Toen maar besloten om vanuit de auto een foto te maken terwijl we langs het gebouw reden. Zo gezegd zo gedaan. Echter het moment dat ik de foto schoot kwam er al een beveiligingsman richting de auto rennen om proberen te voorkomen dat we een foto namen. Dus Magnolia als een gek in paniek wegscheurend. Was geweldig om te zien al deze consternatie. Een kwartier na de tijd zat Magnolia nog te shaken, haha. Maar wij hadden de ondertekende papieren, wie doet ons wat. Onderweg terug naar Cali heeft Magnolia ons bij Chipi Chape shopping centre gedropt alwaar wij nog maar eens een lekker bakkie Juan Valdez cappuccino hebben gedronken terwijl Magnolia met de papieren naar ICBF reed om ze daar af te geven. Was nog even sprake van dat we bloed moesten afnemen bij Juan om te bepalen welke bloedgroep hij had, maar dat bleek even later niet nodig te wezen, gelukkig maar. Zouden we hem ook nog moeten pijnigen. Na terugkomst van Magnolia bij Chipi Chape zijn we vervolgens naar hotel Intercontinental gereden waar we Magnolia en Trudie hadden uitgenodigd voor een afscheidslunch. We hebben daar in de pizzeria (volgens Magnolia de beste pizzeria in Cali) overheerlijk gegeten en gedronken. Na de lunch zijn we vervolgens naar een overheidsinstantie in Cali gereden alwaar ik samen met Trudie het colombiaans paspoort voor Juan heb geregeld. Nicole en Magnolia zijn doorgereden en hebben een heel groot bloemstuk gekocht dat we aanschaften voor alle medewerkers van Hotel Stein, omdat zij ons zo vriendelijk behandeld hebben gedurende ons verblijf in het hotel. Het aanschaffen van dit bloemstuk heeft ook schijnbaar weer voor de nodige chaos gezorgd. Want terwijl Magnolia en Nicole stonden te wachten voor een verkeerslicht werd het bloemstuk geregeld. Magnolia wild wenkend naar de verkoper die aan de kant van de weg stond en dat hij met spoed een bloemstuk voor 30000 peso’s tevoorschijn moest toveren. Jullie kunnen je misschien wel voorstellen hoe dat ongeveer gegaan zal zijn. Ik kan dat in ieder geval wel. Henriquez en de crew waren volledig ontdaan van het bloemstuk en spraken constant hun waardering uit dat wij dit geregeld hadden. Natuurlijk werd ook ons overzicht met foto’s in het gastenboek weer besproken. Na gezellig nog wat met iedereen gekeuveld te hebben en afscheid te hebben genomen zijn we in de auto van Magnolia gestapt die ons heeft begeleid naar het vliegveld. Helaas hebben wij, en met name Juan, geen afscheid kunnen nemen van onze oogappeltjes Lupe en Macy. Zij waren helaas nog niet in het hotel gearriveerd toen wij om 17:30 uur moesten vertrekken. We weten zeker dat zij het ook heel erg jammer hebben gevonden dat zij uiteindelijk geen afscheid hebben kunnen nemen van Juan.
Op het vliegveld aangekomen was er volgens het vliegschema geen tijd meer om een afscheidsdrankje te drinken met Magnolia. We moesten nl. om 18:35 uur al naar de gate toe. Het was een emotioneel afscheid met Magnolia waarbij ze haar tranen niet kon bedwingen. We hadden per slot van rekening toch 7 weken lang met elkaar opgetrokken. Ook wij namen met een heel dubbel gevoel afscheid van haar, van hotel Stein en van Cali, de geboortestad van Juan.
Toen we bij de gate kwamen bleek al gauw dat het vliegtuig vertraging had. Uiteindelijk hebben we een uur langer moeten wachten. Tijdens het wachten in de gate kreeg Juan weer last van zijn gekken uurtje. Hij heeft alle wachtenden in de gate gedurende dit uurtje vermaakt met al zijn grappen en grollen. Het was een rustige vlucht naar Bogota waarbij, volgens ons, Juan helemaal niet in de gaten heeft gehad dat hij in een vliegtuig zat. Hij zat rustig een boekje te lezen en heeft ook niet geslapen. Uiteindelijk kwamen we om ca. 21:45 uur aan op de vlieghaven van Bogota. Nadat we onze bagage bij elkaar hadden zijn we de vlieghaven uitgelopen alwaar Mauricio ons al op stond te wachten. Tenslotte kwamen we om 22:15 uur aan in het Zu-Tana casa hotel in Bogota. Onze eerste ervaringen in Bogota volgen in het volgende bericht aangezien dit berichtje nu wel voldoende tekst bevat.
Groetjes
-
16 Oktober 2008 - 04:55
Opa En Oma Van Gils:
Van harte proficiat met jullie zoon en onze kleinzoon. Eindelijk is het dan zover en wordt het lange wachten beloond.T'sjonge wat een gedoe, maar gelukkig is dit nu allemaal achter de rug. Nu alleen nog een nederlands paspoort en de terugtocht naar nederland. Jammer dat alles zo chaotisch is verlopen de laatste dag in Cali. Maar we zijn blij en gelukkig met jullie dat dit nu allemaal gelukt is.
Geniet er de laatste dagen nog maar lekker van en we wachten gewoon weer op het volgende mailtje. Liefs en een dikke knuffel pa en ma. -
16 Oktober 2008 - 05:13
Jacqueline :
nu officieel gefeliciteerd met jullie zoon
xxx en groetjes jacqueline oma en de kids -
16 Oktober 2008 - 05:27
Joyce:
Nou eindelijk is het dan gebeurt. Jullie hebben nu de handtekeningen die zo belangrijk zijn. Maar wat een toestand ging daar aan vooraf zeg! Deze afgelopen 7 weken zullen jullie nooit vergeten. Maar het mag de pret niet drukken met het feit dat we jullie nu echt kunnen feliciteren met jullie zoon Juan. dus GEFELICITEERD!!!!! Nog een paar dagen en dan vliegen jullie richting jullie thuishaven, tot die tijd nog heel veel plezier . veel liefs de Lansinkjes -
16 Oktober 2008 - 06:18
Karin:
Gefeliciteerd met jullie nu officieele zoon.
Superrrrrrrrrr, en nu snel naar huis komen hoor.
Groetjes Karin, Mark en Sita -
16 Oktober 2008 - 07:37
Iwan En Anneke:
Lang zullen jullie leven,lang zullen jullie leven,lang zullen jullie leven in de gloria, in de gloria in de gloria, hieper de piep HOERA, hieper de piep HOERA,
hieper de piep HOERA. -
16 Oktober 2008 - 08:12
Jaap:
Fantastisch iedereen van harte gefeliciteerd. Nu als de drommel naar huis en show jullie kereltje. -
16 Oktober 2008 - 08:21
Marco & Belinda:
wij willen jullie eerst feliciteren met jullie zoon en hopen dat je erg lang gelukkig zullen zijn naar deze chaotische dagen en nu snel het paspoort en naar nederland en dan lekker als een gezin gaan genieten hopen dat nu alles op z'n rolletjes gaan lopen
groetjes -
16 Oktober 2008 - 08:26
Hilda:
Hartelijk gefeliciteerd met jullie zoon!!!
Wat een verhaal!!
En nu....NAAR HUIS.
Liefs Hilda. -
16 Oktober 2008 - 08:42
Jeannette En Bert :
Van harte gefeliciteerd buurtjes en nu snel thuis komen. -
16 Oktober 2008 - 09:14
Teun En Dini:
gefeliciteerd met jullie zoon. eindelijk na zoveel weken wachten toch op naaam en nu maar hopen dat het met paspoort ook vlug zal verlopen.
en dan in het vliegtuig naar nederland.
geniet nog van de komende dagen.
groetjes van ons
-
16 Oktober 2008 - 10:35
Jolanda:
nu mag het dan eindelijk jullie feliciteren met jullie geweldige zoon!
GEFELICITEERD super nu op naar hengelo hele dikke kus voor jullie aller drie.
mannes&jolanda&daphne -
16 Oktober 2008 - 10:39
Gyonne En Jongens:
Hallo, ik lees vandaag jullie verslag. Wat indrukwekkend om te lezen en wat leuk dat Juan uit Cali komt! Ik ben de moeder van Maicol en Sebastian. Maicol komt uit Bucaramanga en Sebastian uit Cali! We wonen in Oldenzaal! Zo zie je maar weer dat de wereld klein is! -
16 Oktober 2008 - 11:02
Heidy:
Jeetje mineetje
wat een verhalen zeg
pfffffffffff
waneer wordt dit script verfilmd?
maar goed
heel erg gefeliciteerd zeg! De handtekeningen zijn gezet ( moet een bijzonder gevoel hebben gegeven denk ik),jullie zijn niet gelynced en jullie komen maandag terug heb ik begrepen???
Tis al met al een hele bevalling zo, maar gelukkig kunnen pa en ma tijdens deze bevalling allebei zich volledig inzetten.....
wij deppen wel met een doekje tijdens het lezen ; )
hee familie...gezin...
hopelijk tot snel
( zal maar niet vertellendat ik vannacht zelfs van jullie gedroomd heb najah zeg tis echt waar......haha)
groetjes -
16 Oktober 2008 - 11:39
Renate:
Van harte gefeliciteerd!!!!
Wat een spannend verhaal weer.
Tot heel snel!!! Groetjes uit Deurningen, -
16 Oktober 2008 - 13:49
A3:
van harte gefeliciteerd met jullie zoon. en nu snel naar huis zonder omwegen.
groetjes a3 -
16 Oktober 2008 - 14:22
Sandra:
Jezus jullie moeten echt alles ondergaan om naar huis te kunnen met jullie zoon. onvoorstelbaar...
Wel thuis liefs sandra -
16 Oktober 2008 - 16:06
Jan W. En Trijnie:
Van harte gefeliciteerd met jullie zoon.Woorden schieten mij tekort bij wat jullie hebben meegemaakt.Kippenvel krijg ik er van. Kom goed naar huis met die kleine snottekuken. veel liefs Jan willem en Trijnie. -
16 Oktober 2008 - 16:35
Esther:
Hè hè, durt ff, maar dan heb je ook wel wat, 7 kleuren in je broek, angstzweet over al, maar bovenal Juan Jose van Gils!
Super en een hele dikke kus! -
16 Oktober 2008 - 18:50
Jolanda En Vincent:
GEFELICITEERD!!!!
Juan met fantastische ouders en jullie met een zoon die nooit meer weg te denken is uit jullie leven. Natuurlijk ook felicitaties voor de opa's en oma's en verdere familieleden die alles met de nodige spanningen vanuit Nederland gevolgd hebben.
Als ik de verhalen zo lees is de familie een clowntje rijker.
Zoals je zegt: Wie doet jullie drieen nog wat? NIEMAND!
Ik hoop dat jullie een voorspoedige reis hebben en een geweldige thuiskomst.
Wij wensen jullie een hele lange toekomst samen vol met liefde, geluk en gezondheid. -
16 Oktober 2008 - 19:21
Oma En Opa Elschot.:
Via de telefoon en e-mail zijn onze gelukwensen al bij jullie aangekomen.Wij, oma en opa, lopen met blijde gezichten rond en een ieder die wij ontmoeten wordt door ons op de hoogte gebracht van jullie ouderschap en belevenissen daar in het verre Colombia. Ze leven allemaal met jullie en ons mee.Wij zullen jullie dan maandag ook met heel veel plezier op Schiphol ontvangen en samen met de andere opa en opa en enkele anderen jullie met de trein begeleiden naar jullie home in Hengelo.Wat spannend allemaal zeg!!!
De tijd kan nu niet snel genoeg gaan. Maar maak er nog een paar mooie "vakantiedagen" van,des te eerder is het maandag.
Een dikke knuffel van Pa en Ma en ook van Milo.(Vandaag wat problemen met hem gehad.Hij had vannacht gepoept en overgegeven in de keuken,maar is nu weer uitstekend op dreef. Dus maak je geen zorgen.)
-
16 Oktober 2008 - 19:50
Jo:
Nou pappa en mamma,
Eindelijk: van Gils-Elschot jr.!
Het heeft heel wat voeten in aarde gehad, maar zo heb je altijd een goed "verjaardags" verhaal!
3 x kus/beso, Jo
-
23 Oktober 2008 - 22:06
Fam.Bakker :
Van harte gefeliciteerd met jullie zoon Juan!!Wij moesten steeds aan jullie denken en vonden jullie site.Heel veel geluk met jullie gezinnetje en we wensen jullie een goede vlucht terug.
Groetjes van;Raymond Danielle,Sunny ,Jonah en Bam Bakker uit Almelo XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
