Casita de Belen

Hallo luitjes,

Alvorens we weer een berichtje plaatsen over onze belevenissen van afgelopen twee dagen willen we allereerst beide families hele prettige familiedagen toewensen.

Na gisteren een rustig dagje te hebben ingelast en niets te hebben gedaan, behalve wat wandelen, hebben we vandaag maar eens weer actief uitgepakt. Magnolia kwam ons vanmorgen om 9:00 uur alweer ophalen om een bezoek te brengen aan het tehuis waar Juan de afgelopen twee jaar heeft gewoond. Het tehuis ligt in het Noord Oosten van Cali. Het tehuis had gevraagd of wij Juan mee wilden nemen. Dit zou volgens de mensen in het tehuis helemaal geen probleem zijn aangezien men uit de verhalen al had gehoord dat Juan heel goed aan ons gehecht begon te raken. Magnolia was echter een beetje bang geweest dat Juan in paniek zou raken zo bleek achteraf. Bij aankomst in het Casita de Belen (lees: het tehuis) werden we vriendelijk onthaald door een jonge man die gelijk naar Juan toeliep om hem te begroeten. Juan, een beetje onwennig, liep toch maar naar hem toe en liet hem in de armen nemen. Toen we het "schoolplein" opliepen hadden de begeleiders al snel in de gaten dat hun "verloren zoon" was gearriveerd want uit alle hoeken kwamen ze te voorschijn en breed glimlachend en roepend naar Juan. Je kon wel zien dat ze blij waren om hem weer te zien. Na hem met open armen te hebben ontvangen kwam ook al vrij snel zijn speelkameraadje van weleer te voorschijn en lagen de "heren" al vrij snel rollebollend over de bedden. Ook een iets ouder meisje liet zich zien die zich gedurende de tijd dat Juan in het tehuis had gezeten over hem had ontfermd. Dit was allemaal heel ontroerend om te zien. Terwijl wij een rondleiding kregen door het tehuis had Juan geen oog meer voor ons en was hij druk spelend met de kinderen op het plein. De ledikantjes en bedden in het tehuis stonden allemaal netjes in een rij in een grote zaal en men vertelde ons dat er momenteel 45 kinderen woonden die in aanmerking komen voor adoptie. Wat een werk betekent dit toch voor alle begeleiders. Het is intensief maar heel erg dankbaar en respectvol werk om kinderen te kunnen begeleiden naar een betere toekomst, zo lijkt ons. Het ledikantje van Juan was natuurlijk alweer vergeven aan een ander kindje. Tijdens een "schoolappel" bleek maar eens dat de discipline al vroeg wordt aangeleerd. Men moest zich netjes in rijen opstellen en versjes opdreunen. Daarna moest men netjes in rijen lopend naar hun klas gaan. Vervolgens ook nog even een deel van de lessen bekeken. Was allemaal erg indrukwekkend om te zien maar tevens vergelijkbaar met de klassen zoals we deze hadden gezien in o.a. Cambodja, Thailand en Brazilie. Na de rondleiding hoefden we helemaal niet naar Juan te zoeken want die had ons schijnbaar constant in de gaten gehouden want hij kwam breed glimlachend naar ons toe en vloog ons in de armen. Dit deed ons erg goed want dit betekent toch dat hij zich inderdaad goed aan ons aan het hechten is. Tot slot hebben we nog even een kopje koffie gedronken met het hoofd van het tehuis en hebben we al onze cadeaus gegeven, o.a. babykleertjes, knuffels, pennen, schriften, etc.
Echter van hun kant kwamen ze ook met een kadootje aanzetten; een gebrande cd met daarop foto's van Juan en zijn vriendjes van het tehuis! helemaal super voor hem voor later! Toen we weggingen was Juan ook helemaal niet emotioneel. Hij was superblij dat hij weer met ons meemocht.

Op de terugweg richting het hotel reed Magnolia ons nog even naar Down Town om ons het zwaar gehavende gebouw van het paleis van justitie te laten zien. Althans dat was de bedoeling. In Down Town stond alles vast. We hebben denk ik wel drie kwartier over 2 kilometer gedaan. Bleek dat op dat moment de minister president ook aanwezig was in Down Town. Vandaar al die zwaar gewapende en bepantserde militairen. Het paleis moest dus maar even wachten op een volgende keer. Toen we eindelijk uit de files waren zijn we naar het beeld van Sebastian Belalcazar gereden. Deze spaanse man zou op 25 juli 1536 Cali hebben gesticht.

Uiteindelijk waren we rond lunchtijd weer in het hotel en hadden we behoorlijk wat trek. Dus zijn we maar gelijk aangeschoven. Wat bleek, er werd ons heerlijke mosselen, garnalen en inktvis voorgeschoteld, gatverdamme. We hebben toch maar een paar hapjes genomen als blijk van onze goede wil maar toen hield het toch echt op.

S'middags werden we om 15:30 uur opgehaald voor een city tour. Onze gids bracht ons allereerst naar het San Antonio park, het park der geliefden, van waaruit je een goed uitzicht op de stad hebt. Daarna doorgereden naar (wederom) het beeld van Sebastian Belalcazar. na te hebben verteld dat we dit al hadden gezien met Magnolia reed onze gids 'teleurgesteld' door naar het beeld Cristo Rey, een beeld van Jezus, vergelijkbaar met het beeld dat in Rio de Janeiro staat. Het beeld staat op de top van een hoge berg en kijkt uit over de hele stad Cali. Vanuit deze locatie had je inderdaad ronduit een fantastisch uitzicht op de stad. Na wat kiekjes en opnamen te hebben gemaakt zijn we teruggereden naar het hotel waar we om 17:00 uur aankwamen. Maar dit was nog niet genoeg voor Nicole want Nicole had gedurende de dag trek gekregen in wat lekkers. Dus wij te voet met Juan in de buggy weer op weg naar het winkelcentrum. Helaas voor haar waren er bijna geen lekkernijen te krijgen, normaal gesproken ben ik de snoepkont, maar ze wist nog wel een chocoladereep en wat kleine zakjes chips te krijgen. Juan had dit natuurlijk ook al vrij snel in de gaten en wou meedelen in het "feest" van Nicole. Voordat we gingen dineren hebben we over het avondeten nog wat grappen en grollen lopen maken dat het wel weer eens inktvis en mosselen konden zijn. We werden echter blij verrast want er werd patat geserveerd met een lekker stukje vlees. Juan wist met de patat natuurlijk ook wel raad. Nu is het inmiddels 23:30 uur. Nicole ligt alweer wat te doezelen ( nou, ben aan het wegzwijmelen met Leonardo Di Caprio hoor, haha! ) dus ik ga zelf nog maar even een pintje pakken. Heb dit bericht nu drie keer opnieuw moeten typen doordat telkens internet er uit vloog dus ik ben het nu wel zat.

De groeten vanuit Cali en we laten gauw weer iets van ons horen.