El bomba

Hallo allemaal,

Hier zijn we dan alweer. Na gisteravond met veel plezier de gehele apenshow van Juan te hebben gezien viel hij uiteindelijk toch nog in slaap om ca. 22:00 uur. Dit gaf ons mooi nog even de gelegenheid om voor de laatste keer wat met onze Noorse vrienden Bjorn en Rita te gaan drinken want die zouden vandaag vertrekken richting Bogota om de laatse formaliteiten te regelen aldaar, het paspoort voor Sebastian. Tijdens het gezellig keuvelen en het uitwisselen van elkaars emailadressen gebeurde er iets wat met geen pen was te beschrijven. Er was een enorme explosie en de grond begon helemaal onder ons trillen. Dit was behoorlijk schrikken moet ik je zeggen. Rita keek helemaal verschrikt op. Ik gelijk zeggend dat het een bom was, Nicole niet hoor, zij in al haar nuchterheid dat het wel een gasexplosie zou zijn. Ik ben vervolgens samen met Bjorn naar de bewaker van het hotel gelopen (alles is trouwens prima beveiligd voor het hotel, deze is hermetisch afgesloten en de bewaker is gewapend) want deze had een oproepsysteem die in verbinding staat met de politie. Zo kwamen we er dan ook achter dat er een aanslag was gepleegd op het paleis van justitie waarbij in totaal 5 doden en 20 gewonden zijn gevallen. Dit was wel even een rare gewaarwording moet ik je zeggen. Na de laatste borrel te hebben gehad lagen we om ca. 0:45 uur in bed. Juan was, zoals verwacht, rustig door blijven slapen en had niets van alles meegekregen. Vandaag werden we om 7:30 uur gewekt door Juan. Hij was alweer een hele act aan het opvoeren in zijn bedje en sloeg met zijn beentjes druk om zich heen. Wat we al hadden verwacht werd ook inderdaad bewaarheid tijdens het ontbijt. Er werd alleen maar gepraat over de aanslag en de doden die er waren gevallen. Menig Colombiaan was erdoor van streek. De morgen hebben we al spelend door gebracht met Juan. Geen zin om ergens naar toe te gaan na de afgelopen drukke dagen en, per slot van rekening, we zouden vandaag om 14:00 uur worden opgehaald door Magnolia die ons zou begeleiden naar o.a. de notaris voor het tekenen van een aantal papieren en een bezoek aan het ICBF voor een interview hoe het ons in de afgelopen week was vergaan. Dus we kregen het nog druk genoeg vandaag, zo vonden wij. Na de lunch te hebben genuttigd en Juan nog even in bad te hebben gedaan stond Magnolia stipt op tijd op de stoep. En ja hoor, het enige waar zij het over had was "de aanslag". Ze was behoorlijk aangeslagen (leuke zinspeling toch?!) en ook heel serieus. Dit was niet de Magnolia zoals we haar de eerste dag hadden leren kennen. Ze vertelde ons dat het huis van justitie op instorten stond en dat dit voor ons wel heel slecht nieuws kon zijn. Dit betekent namelijk dat alle overheids-instanties aldaar tot nader order zijn gesloten. En ja hoor je raad het al, de adoptievoorzieningen zijn daar ook gehuisvestigd. Wat dit voor ons betekent kon ze (nog) niet vertellen maar ze was behoorlijk van streek. Ze heeft morgen een spoedbijeenkomst waar besproken gaat worden hoe het nu verder moet. Wij, die natuurlijk al behoorlijk wat voor de kiezen hebben gehad, hebben het maar zo nuchter mogelijk over ons heen laten komen. Maar Magnolia raakte er maar niet over uitgepesproken en dacht er ineens aan dat de aanslag ook wel eens een aantal dagen later had kunnen gebeuren. Het moment bijvoorbeeld dat wij er op bezoek waren. Deze gevoelens hebben we, door het maken van wat luchtige opmerkingen, zo snel mogelijk bij haar weg proberen te nemen. Dit lukte aardig en daarna kwamen er gelukkig al weer wat grapjes uit haar mond en kwam ook het besef dat een aanslag (nagenoeg) nooit tweemaal op dezelfde plek wordt gepleegd (mocht het zo zijn dat we toch nog terecht kunnen bij het paleis van justitie in de komende dagen), en tevens was deze aanslag midden in de nacht gebeurd en ook nog eens op zondag, de dag dat iedereen lekker thuis is genietend van het weekend. De "Terroristen" (waarschijnlijk de FARC)hadden het dus met name voorzien op justitie en wilden zo min mogelijk slachtoffers maken. Anders hadden ze de aanslag wel gepleegd op klaarlichte dag en een doordeweekse dag. Maar goed! Genoeg nu hierover verteld. Er wordt ook nog geadopteerd in Colombia. Hoe het nu verder moet dat horen we misschien morgen. De mogelijkheid bestaat dat we moeten uitwijken naar een andere plaats. Als dit zo is dan laten we jullie dat natuurlijk weten via deze site. Ik ga nu verder met de dag zoals deze verder is verlopen. Na aankomst van Magnolia, en na het drinken van een kopje koffie, zijn we met haar naar de notaris gereden. Hier kwamen we om ca. 14:45 uur aan. Nicole en ik gingen apart van elkaar het notariskantoor binnen want ons mannetje lag zo lekker te slapen in de auto dat we hem niet wakker wilden maken. We moesten beiden een paar papieren ondertekenen en tevens moesten we een vingerafdruk zetten. Waar dat goed voor is?! Na dit bezoekje als een speer richting het ICBF proberen te rijden want we waren behoorlijk aan de late kant. Magnolia had er niet aan gedacht dat het verkeer vandaag wel eens een chaos zou kunnen zijn in het noorden van de stad, gezien het feit dat alles was gesloten in het zuiden van de stad, dit als gevolg van de bomaanslag. Iedereen ging dus maar naar het noorden van de stad om daar de nodige inkopen te doen en de zaken te regelen. Ondanks het feit dat het verkeer een chaos was kwamen we toch op tijd aan bij het ICBF. Om 16:00 uur zouden we het gesprek hebben. We vonden het op zich wel raar dat we naar precies dezelfde plek gingen alwaar we Juan hadden gekregen. Dit leek ons helemaal geen goed plan want dit kon behoorlijk stressvol zijn voor Juan naar onze mening. Voor hetzelfde geld denkt zo'n kind dat je het weer terugbrengt. Dit heb ik ook uitgesproken en Magnolia was het hier mee eens. Helaas had zij niet de mogelijkheden om hier iets aan te kunnen doen. Waar we bang voor waren kwam natuurlijk weer uit. Juan werd behoorlijk van streek en tijdens het wachten in de wachtkamer schreeuwde hij het uit. Ik ben vervolgens, met hem in de armen, maar wat heen en weer gaan lopen. Dit had gelukkig een positief effect maar na 20 minuten heen en weer te hebben gelopen begin je toch wel wat lam in de armen te worden. Dus toen Nicole maar in actie en, met hem in de armen, heen en weer lopend in het ICBF. Ook zij moest dit de nodige minuten ondergaan. Uiteindelijk waren we pas om 16:30 uur aan de beurt omdat men nog bezig was met een ander echtpaar uit Italie, die een tweeling had geadopteerd (dit was hetzelfde echtpaar waarvoor wij vorige week op stel en sprong het ICBF moesten verlaten toen we Juan kregen). Eigenlijk te belachelijk voor woorden dat men je zo lang laat wachten terwijl Juan behoorlijk gestressed in zo'n wachtkamer zit. Een ander vreemd verschijnsel is dat in hetzelfde kantoor en dus tevens in de dezelfde wachtkamer de moeders komen te zitten die hun kind afstaan. Bij ons zat er ook een jonge vrouw in de wachtkamer die zojuist de eerste afstandsverklaring had getekend voor haar kind. Ook dit is wel heel apart. Oog in oog te staan met een vrouw die haar kind afstaat. Tijdens het interview, dat natuurlijk geen interview was, werd alleen gevraagd hoe het ging. We hadden wat mij betreft kunnen volstaan met het zeggen dat het goed gaat, want het hele interview was maar een formaliteit. Van te voren was ons tevens gezegd dat we tijdens dit interview nog vragen konden stellen als we deze hadden. Hier werd echter helemaal niet op teruggekomen. Na het tekenen van de benodigde papieren wou men het "interview" zsm afsluiten maar ik onderbrak hen door hen erop te wijzen dat wij nog wat vragen hadden. We wilden natuurlijk wel wat meer weten over de herkomst van Juan en of er wat meer bekend is van de moeder. De betreffende man vervolgens druk bladerend door Juan's dossier op zoek naar wat informatie. Hieruit bleek maar eens weer dat hij in het geheel niet op de hoogte was van Juan's dossier (dit werd later nog eens bevestigd door Magnolia, ze was hierover ook pisnijdig en zei dat de vrouw die het dossier van Juan wel goed kende op vakantie is op dit moment). Uiteindelijk wist men niets aanvullends te vertellen, het enige positieve wat hier wel uit voort kwam is dat er babyfoto's van Juan tevoorschijn kwamen in het dossier die wij nog nooit hadden gezien. Dus ik gelijk zeggend dat we deze nog niet hadden en het op prijs stelden als we deze konden krijgen. Ik had het nog niet gezegd of de beste man scheurde de foto's uit het dossier en gaf ze aan mij, ook raar trouwens. Het andere positieve was dat Trudie, die ook tijdens het hele interview aanwezig was, ons beloofde alles in het werk te stellen om de moeder van Juan proberen te achterhalen. Dit vinden we zelf wel heel erg prettig. Onderweg terug naar het hotel nog even de dochter van Magnolia van haar werk opgehaald omdat het openbaar vervoer door de aanslag een chaos is. Teruggekomen in het hotel hebben we om 19:00 uur afscheid genomen van Bjorn, Rita en Sebastian die om 20:00 uur terug zouden vliegen naar Bogota. Ze zullen er inmiddels nu wel zijn. Na het avondeten te hebben gehad en Juan nog even in bad te hebben gestopt, goh wat vindt hij dit prachtig, ligt hij nu lekker te slapen. En Nicole trouwens ook. Ik stop erzelf nu ook maar mee want het moet natuurlijk wel allemaal een beetje leesbaar blijven. Hoe het allemaal verder gaat hopen we in de loop van morgen te kunnen vertellen.

Groetjes uit een zeer warm maar bewolkt Cali

Oh ja in alle consternatie vergeten te vertellen dat Juan natuurlijk zijn tweede verjaardag gaat vieren samen met ons. We zullen hier een mooi feestje gaan geven. Hiep hiep hoera.